Nosferatu

Werner Herzog deed ‘t (Nosferatu: Phantom der Nacht); Francis Ford Coppola deed ’t (Bram Stoker’s Dracula) en Roman Polanski deed ‘t (The Fearless Vampire Killers). Nu is het Robert Eggers (The Lighthouse, The Witch) die afdaalt in de psyche van de vampiergraaf uit Transsylvanië en het zieleleven van de jonge vrouw op wie de vampier zijn bloedslurpende zinnen heeft gezet.

Focuste Herzog op de vampier als eenzaam, vervloekt wezen, maakte Coppola een barok spektakel over een verdorven edelman die zich voedt met het bloed van maagden en koos Polanski voor een humoreske interpretatie, Eggers laat zich leiden door zijn persoonlijke fascinatie.

Psychologische lading

De regisseur is van kinds af aan gegrepen geweest door Stokers gothic horrorvertelling uit 1897 en de eerste verfilming van het verhaal door F.W. Murnau, het expressionistisch-dreigende Nosferatu: eine Symphonie des Grauens (1922). Zijn eerste versie van het Dracula-verhaal regisseerde Eggers als als 17-jarige, als schooltoneelvoorstelling.

In zijn filmische bewerking wil Eggers vooral de psychologische lading van Stokers verhaal uitwerken. Dracula is de mythische entiteit die angst aanjaagt, slachtoffer van niet te onderdrukken lusten, een goed gemanierde griezel die ongeluk brengt waar hij gaat. Hij is het Kwaad dat bestreden moet worden – een mooie taak voor Willem Dafoe –, maar beschikt als personificatie van dat Kwaad toch over menselijke eigenschappen: zijn liefde voor Ellen Hutter (Lily-Rose Depp) is dodelijk, maar oprecht.

Eggers’ Nosferatu is atmosferisch gelaagde horror, waarin suggestie en daadwerkelijke gruwel de vertelling voortstuwen. De regisseur: “Er is al een tijdje geen old-school gothic film meer geweest die echt eng is. En ik denk dat de meerderheid van het publiek dat ook vindt.”