Nosferatu: Phantom der Nacht

Makelaar Jonathan Harker(Bruno Ganz) vertrekt naar Transsylvanië om de graaf te helpen met de aankoop van een vervallen kasteel in het Duitse dorpje Wismar. Buiten huilt de wind en janken de wolven, Dracula's geliefde kinderen van de nacht…

Machteloos moet Jonathan toezien hoe Dracula (Kinski) zich op weg begeeft naar Wismar, met als bagage een tiental grafkisten vol dood, verderf en duizenden ratten. Begerig laat de graaf daar zijn oog vallen op Harkers geliefde Lucy (Isabelle Adjani).

Melancholie

Herzog probeerde Dracula te vermenselijken, als een wezen dat gekweld wordt door de pijn van eeuwen eenzaamheid. Dracula is nog steeds dreigend, maar ook fragiel. Zijn dorst naar bloed achtervolgt hem als een vloek, zijn eigenlijke behoefte is liefde. Er zit dan ook meer melancholie in Herzogs Nosferatu dan horror. Kinski – het was Herzogs tweede samenwerking met de duivelse acteur na Aguirre, der Zorn Gottes (1972) – is een zwijgende, tragische vampier.

Herzogs hommage aan de klassieke griezelfilm werd deels opgenomen in Delft en Schiedam, waar de (tamme, geverfde) ratten door de straten sprongen.

Gouden tijdperk

Nosferatu: Phantom der Nacht was voor Herzog een manier om zich verbonden te kunnen voelen met de Duitse filmtraditie. Voor hem was de hervertelling van W.F. Murnau's Nosferatu: eine Symphonie des Grauens uit 1921 ("de grootste van alle Duitse films") een manier om de leegte te overbruggen die was ontstaan door het nazisme.

Herzog dacht zijn generatie filmmakers te kunnen verbinden met het gouden tijdperk van de Duitse stille film. “Ik herinner me dat ik toen ik klaar was met Nosferatu dacht: ‘Nu ben ik verbonden, ik heb eindelijk de andere kant van de rivier bereikt.'” (uit: Herzog on Herzog).