Innerlijke stem, eigen beeldtaal
Buiten het keurslijf van de sociaal-realistische Sovjetcinema om ontwikkelde Tarkovski een eigenzinnig oeuvre waarin hij het leven schetst als een spirituele zoektocht naar waarheid en zelfkennis – wat Tarkovski de ‘innerlijke stem van de mens’ noemt, die alleen gehoord kan worden in het bereik van het magische en transcendentale. De regisseur zag zijn films als ‘hiëroglyfen van absolute waarheid’, als een daad van creatieve schepping die, beter dan de analytische wetenschap, in staat was existentiële betekenis te onthullen.
